... Όλο το έργο του Μπρεχτ διαπνέεται από βαθύτατη αγάπη και οδυνηρή συμπόνια για την ανθρώπινη δυστυχία, για τα "έμψυχα και λογικά πλάσματα" που η κοινωνία, η πολιτική, η μισαλλοδοξία, η βία, η τύφλωση, η αβουλία τα ταπεινώνουν, τα εξευτελίζουν, τα συντρίβουν, τα εξανδραποδίζουν. Αυτή η οδύνη κυριαρχεί και στον "Καλόν άνθρωπο του Σετσουάν". Το έργο τούτο είν ένας δραματικός θρύλος, μια θεατρική "παραβολή", μια "αλληγορία", - όπως κι άλλα έργα του Μπρεχτ. Στον "Καλόν άνθρωπο του Σετσουάν" αντιμετωπίζει το πρόβλημα του Καλού και του Κακού. Κι αναρωτιέται: Μπορεί ένας καλός άνθρωπος να ζήσει με καλοσύνη και να μείνει καλός στον κόσμο ετούτον, που ναι γεμάτος κακία κι όπου βασιλεύει το αξίωμα "homo homini lupus";... Το ερώτημα μένει, για τον συγγραφέα και την ηρωίδα του (τον μόνο καλόν άνθρωπο σ όλο το Σετσουάν - σ όλη τη Γη), που η καλοσύνη της την οδηγεί στη συμφορά, η αγάπη στη δυστυχία, ο έρωτας στην απελπισία... ... Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιζήσει η καλοσύνη στον κόσμο μας; ... Μια κάποια λύση, η σωστή λύση - πρέπει να υπάρξει. Πρέπει! Κι αν δεν φτάνει ως αυτήν ο Μπρεχτ, την ατενίζει μ ελπίδα, προσδοκώντας την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου στο "αύριο που τραγουδά". Και, νιώθοντας την αδυναμία του να προχωρήσει, για την ώρα, απ το ερώτημα στην απάντηση, λέει στους Μεταγενέστερους πάλι: "Εμείς, που θέλαμε ν ανοίξουμε το δρόμο της φιλίας, δε μπορέσαμε να γίνουμε φίλοι. Αλλά εσείς, όταν θα ρθει ο καιρός που ο άνθρωπος θ απλώνει το χέρι του στον άνθρωπο, να μας θυμάστε μ επιείκεια..." Μάριος Πλωρίτης