Οι δρόμοι του τον έφεραν στη Λεοπολντβίλ, σημερινή Κινσάσα, που τότε ήταν η πρωτεύουσα της αποικίας του Βελγικού Κονγκό. Στην ελληνική κοινότητα δεν πλησίασε. Ένας Έλληνας στο σταθμό τον πληροφόρησε ότι βρισκόταν στα χέρια βασιλοφρόνων και αντικομμουνιστών. Τα λίγα λεφτά του τελείωναν. Αυτά που είχαν αρπάξει από το στρατόπεδο πριν φύγουν. Ακόμα δεν τον είχε πιάσει απελπισία. Όπως ήταν ταλαιπωρημένος, δεν φοβόταν να γυρίζει τις αράπικες γειτονιές. Άλλωστε δεν είχε παράπονο. Όπου πήγανε από την αρχή του ταξιδιού έβρισκε κατανόηση. Από την ταλαιπωρημένη του εμφάνιση οι μαύροι καταλάβαιναν ότι αυτός πρέπει να ήταν απόβλητος της κοινωνίας των αποίκων και επομένως φίλος τους. Όχι μόνο δεν τον πείραξαν ποτέ, αλλά και τον διευκόλυναν σ΄΄ αυτή τη μακρόχρονη Οδύσσειά του, χωρίς χαρτιά και λεφτά. Οι Αφρικανοί δεν χώνευαν τους καλοντυμένους της αποικιακής διοίκησης. Ούτε τους φαντασμένους εμπόρους, κτηματίες, επιστήμονες και παπάδες, που τους φερόντουσαν σαν να ήταν ζώα και όλο διαταγές έδιναν. Σε έναν λευκό με γένια, τσαλακωμένο, μαυριδερό, με λιωμένα σανδάλια και τριμμένα ρούχα, δεν έδιναν καμιά ιδιαίτερη σημασία.