Το να ανιχνεύσει κανείς τις αρχές του ελληνικού σκεπτικισμού δεν είναι καθόλου εύκολο. Απαρχές του σκεπτικισμού βρίσκουμε ήδη στην προσωκρατική φιλοσοφία, στους σοφιστές και στους αρχαίους κυνικούς. Στο βιβλίο αυτό, εκτός των άλλων, θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε και ορισμένα ιστορικά-φιλοσοφικά καθώς και πολιτισμικά γεγονότα που συνδέουν τον Πύρρωνα τον Ηλείο με τη γέννηση του ελληνιστικού σκεπτικισμού. Ο σκεπτικισμός διαμορφώνεται για πρώτη φορά ως ένα σχετικά ξεκάθαρο φιλοσοφικό ρεύμα μόνο στην ελληνιστική εποχή – έστω και στη διχοτομική μορφή του πυρρωνισμού και της σκεπτικής Ακαδημίας. Και διαμορφώνεται ως τέτοιος με σκοπό να δημιουργήσει, με συστηματικό τρόπο, φιλοσοφικά επιχειρήματα εναντίον της δυνατότητας της γνώσης. Αυτό που θα μας απασχολήσει εδώ είναι το φιλοσοφικό έργο και η σχεδόν «μυθική» προσωπικότητα του παλαιότερου και στην ουσία πρώτου ελληνιστικού φιλοσόφου, του Πύρρωνα του Ηλείου (365 [πιθανόν έως και 360] – 275 [270] π.Χ. αι. κατά τον Bett). Θα δείξουμε προπάντων ότι η ιστορική προσωπικότητα αυτού του φιλοσόφου, καθώς και «ακριβέστερα» δόγματα της φιλοσοφίας του κρύβονται κατά το πλείστον πίσω από τις μυθικές και πολύ συχνά ακόμα και πλαστές ερμηνείες των ελληνιστικών βιογράφων και δοξογράφων. Το γεγονός αυτό, το οποίο και οφείλεται στο ότι ο ίδιος ο Πύρρων δεν άφησε κανένα φιλοσοφικό σύγγραμμα, είχε ως αποτέλεσμα να έχουν διατυπωθεί πολλές αρχαίες καθώς και σύγχρονες ερμηνείες του πρώιμου πυρρωνισμού.