Ο ουρανοβάμων Απόστολος Παύλος γράφει στη Β΄ προς Τιμόθεον επιστολήν (κεφ. 3,2) ότι «εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί· έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, υπερήφανοι... φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι» (=Κατά τις έσχατες ημέρες, θα έρθουν καιροί δύσκολοι. Γιατί οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, υπερήφανοι... φιλήδονοι μάλλον και όχι φιλόθεοι).
Ο Παύλειος αυτός λόγος είναι πάντοτε επίκαιρος και περισσότερο σήμερα, διότι η φιλαυτία έχει διαφθείρει τη βασιλική εικόνα του Θεού, που υπάρχει μέσα μας κι έχει σκοτίσει τον νου μας, ώστε τον εμποδίζει να κινείται «λογικώς», δηλ. σύμφωνα με την αποστολή που του δόθηκε από τον Θεό, και κινείται πλέον «αλόγως», δηλ. γίνεται κτηνώδης ή δαιμονιώδης.
Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν πώς ρίζα όλων των παθών και των κακών είναι η φιλαυτία. Είναι το πρωταρχικό κακό, που έχει μεγάλη βλαπτικότητα, διότι και μόνη της μπορεί ν' αναπληρώσει όλα τα άλλα πάθη και όλες τις κακίες. Αυτή μας εξώρισε από τον Παράδεισο και μας έκανε θνητούς, ενώ ήμασταν αθάνατοι. Μας γκρέμισε από τον ουρανό και μας έριξε στην πολυστένακτη αυτή γήινη ζωή. Όμως, η αγαθότητα του Θεού δεν μας εγκατέλειψε, αλλά συνεχώς μας παρακινεί λέγοντάς μας: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». (Ματθ. ια΄, 28)