«Οδοιπορώντας με τις σκιές του Καραγκιόζη», μια σειρά μελετών και δοκιμίων για τον… ξυπόλητο ήρωα και το λαϊκό Θέατρο Σκιών. Ερευνητής και μελετητής του Θεάτρου Σκιών, αλλά και γνωστός -και ακόμη ενεργός- καραγκιοζοπαίχτης, ο Γιάννης Χατζής συγκεντρώνει, περιγράφει και αναλύει τα πολλαπλά στοιχεία που χαρακτήρισαν το ντόπιο Θέατρο Σκιών και τους χαρακτήρες του στο πέρασμα των χρόνων. Σκιαγραφεί τις… σκιές και την εξέλιξή τους, από ιστορική, κοινωνιολογική και καλλιτεχνική σκοπιά, όχι ως απομεινάρι του παρελθόντος, αλλά ως μια υπόθεση με παρόν και μέλλον. Μέσα από την οξυδερκή ματιά του, την ευρυμάθειά του, τη μεγάλη και πολύτιμη εμπειρία του που αποκτήθηκε και μέσα από το συναπάντημά του με άλλους κορυφαίους του είδους, ο Γιάννης Χατζής μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε πτυχές του καραγκιόζη που δεν γνωρίζαμε, να ξαναθυμηθούμε στιγμές που βιώσαμε ως θεατές και να τις συγκεράσουμε με αυτά που έχει να μας πει η «άλλη πλευρά του μπερντέ», αυτή που έδινε κίνηση και φωνή στους αγαπημένους χαρακτήρες, αυτή που έστηνε τις παραστάσεις, προσπαθώντας να αφουγκραστεί όχι μόνο το κοινό της εκάστοτε παράστασης, αλλά ολάκερη την εποχή και τις αντιθέσεις της, το λαό με τα προβλήματά του αλλά και τη δυναμική του. Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας στον πρόλογό του: «Είναι και η αγωνία, το μεράκι και συνάμα και η κατάθεση ψυχής μιας θητείας που δεν έπαψε ποτέ να νοσταλγεί τις νυχτιές του Καραγκιόζη τις ζωγραφισμένες από του καλοκαιριού τη φεγγαράδα και των νυχτολούλουδων την ανάσα. Ενός καραγκιοζοπαίκτη που το μόνο που ζήλεψε, τόσα χρόνια τώρα, ήταν η θέση του θεατή της «μάντρας», η προσμονή για το τρίτο κουδούνι. Με τα κείμενα αυτά, τις σούστες, το κοπίδι, το χρωστήρα, προσπαθώ να συνταιριάξω την πραμάτεια της ψυχής μου με μια «τρελοπαρέα» σκιών, με έναν μπαλωμένο και ξυπόλυτο φίλο, τόσο παλιό και τόσο επίκαιρο όσο τα μπαλώματα της κοινωνίας μας. Έναν φίλο από τα παλιά που -κοίτα να δεις!- όσο κι αν προσπαθούν να τον γονατίσουν, μέσα κι έξω από τον «μπερντέ», αυτός πάντοτε σηκώνεται και με αισιόδοξη ματιά βαδίζει να πιάσει τον ήλιο. Ο Καραγκιόζης, πρόσωπο συμβολικό, έχει βιώσει τα πάθια τού χτες και ζει την αγωνία τού σήμερα, απηχώντας με όλες του τις υπερβολές και τα λάθη του ακόμα τη λαϊκή διάθεση, όπως αυτή διαμορφώνεται στους διάφορους χώρους των ανθρωπομαζώξεων της δημόσιας κοινωνικής ζωής. Ο λόγος του πολλές φορές συκοφαντήθηκε. Τα δοκίμια αυτά προσπαθούν να τον αποδώσουν εκεί όπου πάντοτε ανήκε, στο λαό. Σήμερα ο Καραγκιόζης «τεντώνει πανί» στο νέο εξελισσόμενο πρόσωπο της χώρας και αυτό πρέπει να εκφράσει σαν ένα ζωντανό, λαϊκό θέατρο μάχιμης επικαιρότητας».