Ξαφνικά κάποια στιγμή, μια αστραπή φώτισε το μυαλό του Άρη. Οι έννοιες αλτρουϊσμός – αυταπάρνηση τράνταξαν το νου του και ξύπνησε με βία στο νου του η μνήμη. Σαν οφθαλμαπάτη εμφανίστηκε μπροστά του ο δάσκαλος Λυμπέρη λες και άκουσε τον Απόλλωνα. Και είδε ο Άρης τον Λυμπέρη ότι έγινε πολεμιστής και από τον ουρανό κατέβηκε γεμάτος θυμό. Πήρε το καμπυλωτό δοξάρι (τόξο) και του πέρασε χορδή. Την τέντωσε δυο – τρεις φορές και την έσφιξε μέχρι να ακούσει τον ήχο του χελιδονιού δονώντας. Καθώς κατέβαινε από τον ουρανό βροντοκοπούσαν οι σαΐτες του στην πλάτη, μες στην φαρέτρα μανιασμένες. Αυτός τραβούσε τη χορδή, εκτόξευε τις σαΐτες και κινούνταν σαν σκιά μες την κατάμαυρη νύκτα. Και ήρθε και στάθηκε μπρος του, του Λυμπέρη η οφθαλμαπάτη. Ο Λυμπέρης έβγαλε τότε μία φοβερή κραυγή και του είπε του Άρη: «Άρη εσένα η μοίρα όρισε την «κόρη» αυτή να σώσεις. Κανείς στην ανδρεία δεν είναι ανώτερος από σένα και δεν σου πρέπει να κάνεις πίσω».