Ο οικοφεμινισμός δεν είναι απλώς ένας ακόμα φεμινισμός. Είναι μια από τις πιο σημαντικές πτυχές της σύγχρονης περιβαλλοντικής σκέψης, με ιστορία τουλάχιστον μισού αιώνα. Η θεωρία του οικοφεμινισμού άρχισε να διαμορφώνεται τη δεκαετία του 1970 και αντλεί τις ρίζες της από άλλα προοδευτικά και ριζοσπαστικά κινήματα της ίδιας, αλλά και της προηγούμενης δεκαετίας. Σήμερα, δεκαετίες πριν εμφανιστούν αυτές οι φωνές, κάποιες οικοφεμινίστριες προσπαθούν να δώσουν μια ολοκληρωμένη φεμινιστική πρόταση για την οικολογία, άλλες περιορίζονται στο να αναδεικνύουν εκείνες τις πτυχές της περιβαλλοντικής κρίσης οι οποίες πλήττουν περισσότερο τις γυναίκες. Χωρίς να εξαντλείται σ’ αυτή, η βασική θέση του οικοφεμινισμού είναι ότι η εκμετάλλευση που έχει υποστεί η γυναίκα από τον άνδρα είναι ανάλογη με την εκμετάλλευση που έχει υποστεί η φύση από τον άνθρωπο. Είναι αλήθεια όμως, ότι οι οικοφεμινίστριες δεν εστιάζουν μόνο στην καταπίεση που υφίσταται η γυναίκα, αλλά γενικά στην καταπίεση που υφίστανται διάφορες ομάδες, τονίζοντας την ανάγκη σύνδεσης του οικοφεμινιστικού προτάγματος με άλλους αγώνες, όπως αυτόν υπέρ των λοάτκια, των μη ανθρώπινων ζώων, των μαύρων, κλπ. Αυτό που έχει όμως μεγάλη σημασία να τονιστεί είναι ότι ο οικοφεμινισμός επιδιώκει ταυτόχρονα με την οικολογική και την κοινωνική αλλαγή. Έτσι, οι οικοφεμινίστριες και οι οικοφεμινιστές αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο άλλες μορφές καταπίεσης αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Μπορούμε λοιπόν να δούμε στις ιδέες του οικοφεμινισμού ένα ευρύτερο πολιτικό και οικολογικό όραμα. Συγγραφείς: Σταύρος Καραγεωργάκης, Κάρολ Άνταμς, Τζάνετ Μπιλ, Γκρέτα Γκααρντ, Τέραν Τζιακομίνι, Λόρι Γκρούεν, Μάρτι Κιλ, Κάρολιν Μέρτσεντ, Άριελ Σαλέχ, Χρύσα Χριστοφορίδου