Στο βιβλίο αυτό ο ιδρυτής της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ και ο κλασικός φιλόλογος και λαογράφος Νταβίντ Οπενχάιμ πραγματεύονται μια κατηγορία ονείρων τα οποία παρουσιάζονται υπό τη μορφή ανεκδότων ή αστείων ιστοριών στη λαϊκή παράδοση. Τα όνειρα αυτά έχουν άσεμνο χαρακτήρα (αφού αναφέρονται στο σεξ ή την αφόδευση) και εμφανής τους σκοπός είναι να διασκεδάσουν εκείνους που τα αφηγούνται ή τα ακούν. Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς πίσω απ αυτήν την πρόσοψη, λένε οι δύο μελετητές, διαπιστώνει δύο πράγματα: πρώτο, ότι ο συμβολισμός που ενυπάρχει στα όνειρα αυτά συμπίπτει πλήρως μ εκείνον που δέχεται η ψυχανάλυση και, δεύτερο, ότι ο λαός κατανοεί τα όνειρα αυτά με τον ίδιο τρόπο που θα τα ερμήνευε η ψυχανάλυση - δηλαδή, όχι σαν προμηνύματα καταστάσεων που θα συμβούν στο μέλλον (η λαθεμένη αντίληψη για τη λειτουργία των ονείρων), αλλά ως συντελούμενες κατά τη διάρκεια του ύπνου εκπληρώσεις πραγματικών επιθυμιών και αναγκών.