Στη διάρκεια των ιστορικών περιόδων που έχουν υπάρξει, από την προϊστορική εποχή έως σήμερα, ένας από τους κατ εξοχήν κρίκους ελληνικότητας είναι η παρουσία και η συνέχεια (ή διαχρονία) πολλών παγανιστικών ηθών και εθίμων. Αποτελώντας ψυχολογική ανάγκη, αυτά τα δια ζώσης ψυχογραφήματα των άλλοτε κυνηγετικών και αγροτικών κοινωνιών έχουν διεμβολίσει τις ιστορικές περιόδους και πέρα από τα επίκτητα χαρακτηριστικά των περιόδων αυτών, αποδεικνύουν τη δύναμη των εθίμων. Αλλά και την ταυτότητα, επί του προκειμένου, την "Ελληνικότητα" των πληθυσμών του Ελλαδικού χώρου και όχι μόνο. Ο Χριστιανισμός παρά τις προσπάθειές του να τα εξαφανίσει, τελικά τα αποδέχθηκε, είτε με κάποια δόση ανοχής είτε με την πλήρη κάλυψή της υπό τον μανδύα του. "Ανάγκα και θεοί πείθονται". Πέρα όμως από τις όποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις αποδεικνύεται ότι ο ελληνικός λαός, τόσο δεισιδαίμων και τόσο πλούσιος σε φαντασία, εξακολουθεί να είναι ο ίδιος. Αλλά μέχρι πότε;... (... Παγκοσμιοποίηση γαρ).