Η σεξουαλική κακοποίηση βιώνεται από το ανήλικο θύµα ως ένα εσωτερικό «ολοκαύτωµα», το οποίο µόνο οι επιζώντες ακραίων τραυµατικών εµπειριών θα µπορούσαν να περιγράψουν. Η παγίδευση, η µυστικότητα, ο εκφοβισµός, η καθυπόταξη και, τέλος, η υφαρπαγή του ιερού και πολύτιµου είναι βασικά σηµεία της πορείας προς τη σεξουαλική κακοποίηση. Η σισύφεια προσπάθεια των θυµάτων έρχεται νοµοτελειακά να παλέψει µε την αµφισβήτηση και την κριτική. Στη συνέχεια, δυσκίνητοι και απρόθυµοι µηχανισµοί µαταιώνουν κάθε προσδοκία ανάδειξης της αλήθειας. Συχνά, το µόνο αποδεικτικό στοιχείο είναι ο λόγος του παιδιού, όπως αυτός αποτυπώνεται στην κατάθεσή του. Η λήψη της, µε την εφαρµογή ενός δοµηµένου δικανικού πρωτοκόλλου, προϋποθέτει κάτι περισσότερο από τη στείρα υιοθέτηση µιας τεχνικής εκµαίευσης πληροφοριών. Πρόκειται συνάµα για µια τέχνη, καθώς απαιτεί από τον επαγγελµατία να γίνει ένας καλός και επιδέξιος «σκαπανέας», ο οποίος θα πρέπει να γνωρίζει το πώς θα καταδυθεί στα σκοτάδια για να εξορύξει το «σηµαντικό». ∆ίχως να επανατραυµατίσει το θύµα και δίχως να καταστρέψει στοιχεία, υιοθετώντας επιδέξιους χειρισµούς, όµοιους µε εκείνους ενός χειρουργού που αγωνίζεται να φέρει εις πέρας µε επιτυχία µια δύσκολη επέµβαση ή ενός αρχαιολόγου που προσπαθεί, µε επιδέξιες κινήσεις, να ανασύρει προσεκτικά το άγαλµα ενός κούρου, µετά από αιώνες, δίχως να το σπάσει. Ο δε δικαιοπολιτικός πυρήνας συνίσταται στην εξής µία αρχή: ελαχιστοποίηση του κινδύνου του επανατραυµατισµού, µε τη λήψη µίας µόνο κατάθεσης στο «Σπίτι του Παιδιού». ∆εν πρόκειται απλώς για την εκπλήρωση των προβλέψεων του διεθνούς δικαίου, αλλά κυρίως για µια ανθρωπιστική επιταγή. Το βιβλίο αυτό επιδιώκει να αποτελέσει µια µικρή πυξίδα, έναν ευκολόχρηστο µίτο, για τους επαγγελµατίες που θα αναλάβουν το δύσκολο και υπεύθυνο αυτό έργο. Για να µη χαθούν στη διαδροµή µέχρι την εύρεση της αλήθειας και για να µη χάσουν ό,τι πολύτιµο µπορεί αυτή να τους προσφέρει, για να βοηθήσουν να γίνει «άλµα πιο γρήγορο από τη φθορά».
