Ο χρόνος κυλά ασταμάτητα, ας μην το ξεχνάμε ποτέ. Σε κάθε βήμα του μεγαλώνει ο χώρος που τυπώνεται γρήγορα στο διάβα της ζωής μας το παρελθόν. Η μόνη γέφυρα που οδηγεί στο παρελθόν είναι η γέφυρα των αναμνήσεων που βασικά της θεμέλια είναι ορισμένες ημερομηνίες, που ανεπηρέαστες από τα σκοτάδια της λησμονιάς, παραμένουν πάντοτε φωτεινές και ευδιάκριτες στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, φωσφορίζοντα μνημεία της ζωής του. Η πρωτόγνωρη περίοδος του αναγκαστικού εγκλεισμού μας λόγω της πανδημίας του covid-19, αλλά και η διαρκής εναλλαγή συναισθημάτων που προκαλούσε η εξέλιξη της πανδημίας, με ευαισθητοποίησε πάρα πολύ και προς διάφορες κατευθύνσεις. Κάθε μέρα που κυλούσε ανακαλούσα στη μνήμη μου γεγονότα του παρελθόντος που προσπαθούσα να συγκρίνω με το παρόν, κινητοποιούσε διάφορα συναισθήματα άλλοτε συγκίνησης, άλλοτε θυμού, άλλοτε απαισιοδοξίας και απαξίωσης βιωματικών καταστάσεων και άλλοτε αισιοδοξίας και ελπίδας για το μέλλον. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης έξαρσης της πανδημίας του Covid-19 που σημάδεψε ανεξίτηλα τη ζωή σε όλον τον πλανήτη κατέγραψα τα γεγονότα που με επηρέασαν ιδιαίτερα και με έσπρωχναν συνεχώς στη λεωφόρο των αναμνήσεων, τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μοιράστηκα με την οικογένεια και τους φίλους. Μια επικοινωνία βάλσαμο για αυτούς τους φοβερούς μήνες μοναξιάς και απομόνωσης για τον περισσότερο κόσμο. Στα γραπτά αυτής της χρονοπραγματείας πιστεύω πως ο καθένας μπορεί να βρει αφορμή να τοποθετήσει τις δικές του μνήμες και συναισθηματικές αντιδράσεις και ίσως και κάποια κίνητρα επαναπροσδιορισμού των αξιών της ζωής που διαρκώς ξεθωριάζουν από την επίδραση μιας σύγχρονης ιδιαίτερα τοξικής πραγματικότητας.