Ω γλυκό μου ταίρι, ως έαρ γλυκύ Στου χρόνου δεν έχεις ενδώσει τη φθορά Μα κάθε ώρα που περνά ωραιότερο γίνεσαι Φαίνεται πώς για σένα όχι μόνο η Τύχη, μειλίχια θεότης Αλλά και η Τέχνη, θυγατέρα της μνήμης, ακόμα ξενυχτά Και ορθώνει γύρω σου ανυπέρβλητα τείχη Ο θησαυρός που μέσα σου κρύβεις, άνθος αθέριστο Όχι, δεν είναι από τον κόσμο αυτό Άλλο φέγγος σε στολίζει σε διάνυσμα ψυχικό Κι αν όσα μπόρεσε να δωρίσει η σκέψη Φαίνονται πενιχρά μπρος στη δική σου χάρη και ομορφιά Έρχονται πίσω λαμπροί ποιητές και ανέσπεροι στίχοι...