Η Τ, δεκαεννέα ετών, έπειτα από μια δύσκολη εβδομάδα σωματικής απεξάρτησης, αναφέρει το εξής όνειρο: «Ήμουν σε ένα ερημικό εργοτάξιο, νύχτα, ποιος ξέρει πού, στα Τουρκοβούνια, με κάποιους εμπόρους ναρκωτικών που γνωρίζω από την πιάτσα, για να αγοράσω ηρωίνη, και έρχεται ένα ανατρεπόμενο φορτηγό γεμάτο ηρωίνη ως επάνω και την αδειάζει δημιουργώντας ένα βουνό. Ήμουν χαρούμενη μέσα στην ηρωίνη, σαν μικρό παιδί που παίζει στην άμμο». «Με τη Σόνια, τον Παναγιώτη, τον Χρήστο, τη Βιολέτα και τους άλλους, ανώνυμους νεαρούς που παρελαύνουν στα συγκεκριμένα κείμενα σπάνια θα συναντηθούμε οι ψυχαναλυτές στα γραφεία μας. Κι αν έρθουν, δεν θα μείνουμε μαζί για καιρό. Είναι οι αποκαλούμενοι “δύσκολοι ασθενείς” με τη συχνή αρνητική θεραπευτική αντίδραση. Αυτοί που θέτουν σε δοκιμασία την αντιμεταβίβασή μας. Που μας ωθούν μακριά από τα ψυχαναλυτικά εγχειρίδια, σε δημιουργικότερους τόπους».