…Μέσα στο μυαλό μου όμως άρχισε να αντηχεί περίεργα μια λέξη, «ιδιοκτήτης». Ιδιοκτήτης τίνος πράγματος; Είναι πράγμα ο σκύλος; Μπορεί η ιδιοκτησία να αναφέρεται στην ίδια τη ζωή; Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σκεφτώ. Όχι όμως, τι να σκεφτώ; Ότι η ζωή δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, εκτός αυτού που τη φέρει, εκτός αυτού που μπορεί να μεταφέρει την ίδια τη ζωή… ...Τώρα πως μου ΄ρθε αυτό είναι ανεξήγητο. Μια ψημένη σαρδέλα, περίπου 10 εκατοστά να καταπιεί ένα άνθρωπο πάνω από 1,80 δεν θα μπορούσε να συμβεί ούτε και σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν. Εκτός αν ισχύει αυτή η θεωρία της προβολικής θεώρησης του σύμπαντος σε τρισδιάστατη κατάσταση από κάπου που είναι δύο διαστάσεις και φυσικά δημιουργείται παραμόρφωση μεγέθους κατά την προβολή…. …..Στο τέλος κατάλαβα ότι δεν μπόρεσα να απομονώσω τις λέξεις αυτές από το συμβάν. Ήταν το ίδιο και το αυτό. Οι λέξεις αυτές ήταν το συμβάν. Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα 11 αυτά διηγήματα είναι η συμπεριφορά του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο αλλά και μερικές φορές προς τον ίδιο του το εαυτό και πως αυτή η συμπεριφορά αλλάζει μέσα στην εξέλιξή του ή τη μεταμόρφωσή του. Ο νέος τρόπος ζωής μας έχει περιορίσει και για αυτό με κάθε τρόπο προσπαθούμε να επιδειχθούμε ή να στοχοποιήσουμε άλλους, από την άλλη όμως μεριά είμαστε αρκετά ευαίσθητοι γιατί μέσα στο DNA μας, έχουν παραμείνει ανεξίτηλα οι μνήμες του ξεριζωμού. Η φιλοσοφική αναζήτηση εμβαθύνει και στα πολύ μικρά, τα ασήμαντα γεγονότα της καθημερινής μας ζωής που αν τα κοιτάξεις από μια διαφορετική οπτική γωνία μπορούν να πουν και να σου δώσουν πολλά.