Ογδόντα μία ιστορίες του συλλογικού φαντασιακού απαγκιάζουν σε τούτη τη συλλογή μνήμης. Είναι γεννημένες σε χώματα μικρασιάτικα και ειπωμένες στον τόπο τους στην περίοδο 1850-1921, πριν γίνουν πρόσφυγες τα παραμύθια, όταν ακόμα ακούγονταν στα ανταμώματα των μακρινών μας αδερφών, γνωστών και αγνώστων συγγενών με την κοινή μοίρα κι ανάσα. Παραμύθια λαϊκά ταξιδεμένα από τους παραμυθάδες και τις αφηγήτριες, αλλά και πληροφορητές από τη Δυτική Μικρά Ασία των παραλίων, την ευρύτερη ηπειρωτική ενδοχώρα της Καππαδοκίας και του ακριτικού Πόντου, ένα προσφάι πολιτισμού, κατά τα εννιά δέκατά τους, άγνωστα, σπάνια, δυσεύρετα και αδημοσίευτα μέχρι σήμερα στη νεοελληνική γλώσσα και στο παραμυθόφιλο κοινό. Ξετυλίγοντας τη μυθοπλαστική προφορική παράδοση από γενιά σε γενιά, μας αποκαλύπτουν έναν καλά κρυμμένο κόσμο στα φανερά, ένα ψηφιδωτό αντιλήψεων, ηθοεθιμικών αρχών και πρακτικών, πολιτισμικών επιρροών και συνηθειών αλλά και αποτυπώσεις εθνικής ταυτότητας και συνέχειας. Αποτελούν μιαν ιδιότυπη σκυταλοδρομία προφορικότητας των Μικρασιατών Ελλήνων, μέσα από την ανθρώπινη ανάσα του μαγικού και πολλαπλά δυνητικού παραμυθιακού λόγου, που μπορεί να δημιουργεί και να ελπίζει μέσα στο άθωρο… Μια σημαντική παραμυθολογική παρακαταθήκη, συμβολή στο ορόσημο των εκατό χρόνων απ’ τον τραυματικό ξεριζωμό μέρους του Ελληνισμού από τις πατρογονικές του εστίες στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου.