Η εργασία αυτή αποτελείται από δύο μέρη. Στο Πρώτο Μέρος βλέπουμε τις συνθήκες άφιξης και προσωρινής εγκατάστασης προσφύγων του Πόντου και της Μικράς Ασίας (Φουντουκλή, Ορτάκιοϊ, Καιράρεια, Τραπεζούντα ) στον Βρουλιά της Λακωνίας από το Νοέμβριο του 1922 μέχρι το 1925. Το Δεύτερο Μέρος, που αφορά την περίοδο 1929-1941,εξετάζει την συμβολή των προσφύγων στην ανάπτυξη της ταπητουργίας ως οικοτεχνίας. Στον Βρουλιά λειτούργησε η πρώτη σχολή ταπητουργίας που ιδρύθηκε στην ύπαιθρο ως παράρτημα του Ελληνικού Ταπητουργικού Οργανισμού (Ε.Τ.Ο.). Η εισροή των προσφύγων στην Ελλάδα ενίσχυσε την εθνική οικονομία με τον κλάδο ταπητουργίας. Η ανάπτυξη της ταπητουργίας ,άγνωστη σχεδόν στην Ελλάδα και πασίγνωστη στην Ανατολή, αποτελεί κατ΄ εξοχήν αστική προσφυγική δραστηριότητα και μία από τις πρώτες οικονομικές και επαγγελματικές διεξόδους ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις ,αλλά και σε μικρότερα αστικά κέντρα , ακόμα και σε χωριά.