Σήμερα γνωρίζουμε ότι το καθεστώς διεθνών οικονομικών σχέσεων που επί τριάντα συναπτά χρόνια ονομάζαμε «παγκοσμιοποίηση» αποτελούσε τη νέα μορφή που προσέλαβε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός από τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Η βαθιά διαρθρωτική κρίση των μητροπολιτικών οικονομιών που εκδηλώθηκε εκείνη τη δεκαετία επέβαλε την ενσωμάτωση όλων των εν δυνάμει αγορών του πλανήτη σε ένα ενιαίο σύστημα οικονομικών συναλλαγών. Η άλωση των κλειστών ως τότε εθνικών οικονομιών συντελέστηκε διαμέσου του μηχανισμού των χρεών. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας ήταν η ατμομηχανή για τη συγκρότηση ενός ενιαίου πλανητικού οικονομικού χώρου. Συγκεκριμένες όμως χώρες προέβαλαν ισχυρή αντίσταση, με αποφασιστικότερη τη μετασοβιετική Ρωσία, η οποία, από το 2000 και μετά, επανασυντάχθηκε σε στιβαρό εθνικό κράτος. Η Ρωσία έχει κρατηθεί σταθερά μακριά από κάθε πειρασμό υποταγής στα ρεύματα της παγκοσμιοποίησης, είτε αμερικανικού είτε κινεζικού τύπου. Η αντίσταση αυτή έχει καταστεί ο εφιάλτης της αμερικανικής ισχύος, που δεν επιθυμεί την ανάδειξη της Ρωσίας σε ρυθμιστικό παράγοντα για τους μελλοντικούς παγκόσμιους οικονομικούς συσχετισμούς.