Το ξη­μέ­ρω­μα της 24ης Φε­βρου­α­ρίου 2022, ση­μα­το­δό­τη­σε το τέ­λος του κό­σμου που γνω­ρί­σα­με ως απο­τέ­λε­σμα της με­τα­πο­λε­μι­κής δι­ευ­θέ­τη­σης με­τά την ήτ­τα των δυ­νά­με­ων του Άξο­να από τους Συμ­μά­χους. Η Ρω­σι­κή Ομο­σπον­δία κή­ρυ­ξε τον πό­λε­μο κα­τά της γει­το­νι­κής, ανε­ξάρ­τη­της Ουκρα­νί­ας, προ­βάλ­λο­ντας έω­λα και προ­σχη­μα­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα, κα­τα­πα­τώ­ντας κά­θε αρ­χή δι­ε­θνούς δι­καίου. Η Δύ­ση φά­νη­κε απρο­ε­τοί­μα­στη για αυτή την εξέ­λι­ξη. Τα ση­μά­δια ήταν μπρο­στά στα μά­τια όλων, μα ελά­χι­στοι ήθε­λαν να τα δουν. Η Ρω­σία με κά­θε ευκαι­ρία από το 2001 και με­τά, δι­α­τρά­νω­νε την άπο­ψή της πως νι­ώ­θει στε­νά­χω­ρα σε αυτή την αρ­χι­τε­κτο­νι­κή ασφά­λει­ας και πως θα πρέ­πει να τρο­πο­ποι­η­θεί έτσι ώστε να χω­ράει τις δι­κές της αυτο­κρα­το­ρι­κές φι­λο­δο­ξί­ες στην Ευρα­σία. Με την κή­ρυ­ξη του πο­λέ­μου, η Ρω­σία δι­καί­ω­σε εκεί­νους που την κα­τέ­τα­ξαν ως τον Νο 1 εχθρό της Ευρω­πα­ϊ­κής Ένω­σης και του ΝΑ­ΤΟ, αφύ­πνι­σε τις πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες και τις κοι­νω­νί­ες της Δύ­σης, άλ­λα­ξε άρ­δην τον γε­ω­πο­λι­τι­κό χάρ­τη και έθε­σε επί τά­πη­τος την αλ­λα­γή πα­ρα­δείγ­μα­τος στις σχέ­σεις της με την πλει­ο­νό­τη­τα των κρα­τών του προ­ηγ­μέ­νου κό­σμου. Αυτή η πα­ρα­δο­χή μάς υπο­χρε­ώ­νει να κα­τα­βά­λου­με επι­πλέ­ον προ­σπά­θει­ες στην κα­τα­νό­η­ση της «με­γά­λης άγνω­στης» Ρω­σί­ας και να μην αρ­κε­στού­με στη λο­γο­τε­χνι­κή-πο­λι­τι­στι­κή εκ­δο­χή της εικό­νας της. Η Ρω­σία θα πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει αντι­κεί­με­νο πο­λύ­πλευ­ρης με­λέ­της, προ­κει­μέ­νου να κα­τα­νο­η­θεί, για να μπο­ρέ­σει η Δύ­ση να την αντι­με­τω­πί­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά και να οικο­δο­μή­σει μα­ζί της, στο μέλ­λον, σχέ­σεις κα­λής γει­το­νί­ας και συ­νερ­γα­σί­ας.