Ο συγγραφέας εξετάζει μια πρωτότυπη σύνθεση δεδομένων τα οποία ξεκινούν από το 1840-1860, με αναφορές στους Ντοστογιέφσκι, Τσερνιτσέφκσι, κ.ά. Διερευνά τα γεγονότα της απόρριψης του Συμβολισμού στα 1890. Καταγράφει κριτικά τα όσα συνέβησαν στα επόμενα εκρηκτικά χρόνια που οδήγησαν στη "Ρωσική Πρωτοπορία", στο διάστημα 1909-1920. Και, παρουσιάζει σύμφυτα θέματα σχετικά με: την οργανικότητα λόγου και εικόνας, τη λογοτεχνικότητα, τη μικροδομή, τη μακροδομή, κ.ά., όπως αυτά αποκρυσταλλώνονται από το 1970 μέχρι σήμερα. Αναφορές γίνονται και στους: Αριστοτέλη, Δημήτριο Φαληρέα, και Διονύσιο(;) Λογγίνο, αφού η ανάγκη αξιολογικής κριτικής με κριτήρια ξεκινά από την αρχαιότητα. Γενεσιουργός αιτία του όλου προβληματισμού είναι ότι στις μέρες μας, σχεδόν στο σύνολο των έντυπων ή και άλλων Μ.Μ.Ε., δεν υπάρχει αξιολογική λογοτεχνική κριτική με συγκεκριμένα κριτήρια, όπως συνέβαινε και στον Συμβολισμό μέχρι το 1890. Τότε, όπως και σήμερα, η "κριτική" αποφαινόταν για το "νόημα", την "υπόθεση του έργου" βάσει υποκειμενικού αισθητισμού, συχνά με ποιητικίζοντα τρόπο και, κυρίως, με ιδεολογικές-ιδεοληπτικές ερμηνείες βολικές στην εκάστοτε εξουσία. Η μελέτη αυτή καταλήγει με την παρουσίαση είκοσι (20) συγκεκριμένων Κριτηρίων Κριτικής, μετά από συγκριτική σπουδή των επιφανέστερων θεωριών Αφηγηματολογίας και με επίκεντρο τη θεωρία του Ζεράρντ Ζενέτ.