Σαν αφθαρσία μέσα μας Με έτρωγε το ερώτημα πως γίνεται όταν διαβάζουμε Καβάφη να συγκινούμαστε αλλά να μην καταλαβαίνουμε ακριβώς γιατί, οπότε προσπάθησα να απαντήσω. Στάθηκα στο ζήτημα του χρόνου, όχι σαν θεωρητική αντίληψι του Καβάφη αλλά σαν δομικό στοιχείο των ψυχικών του παραστάσεων και της ποιητικής του, παράγοντα μιας εσωτερικής διατάσεως που πηγάζει από την «ιδέα» κάθε ποιήματος, παραμερίζοντας τα λυρικά συναισθήματα με προέλευσι ποικίλες εικόνες και εντυπώσεις. Εξ ου και η πυκνή διασταύρωσι παρατηρήσεων η αυτοσχολίων του στις εκ μέρους μου αναγνώσεις των ποιημάτων. Το στοίχημα που έβαλε και κέρδησε ο Καβάφης ήταν η εσωτερική θέασι της ζωής με υπόβαθρο την σκέψι. Η οικουμενικη αναγνώρισι του έργου του οφείλεται σε μια πεζότητα μεταπλασμένη από τον χρόνο του έργου του σε λεπτότητα που δεν την παίρνει ο άνεμος.