Σε έγκυρους χώρους σύγχρονης τέχνης βλέπουμε να παρουσιάζονται και να προβάλλονται μεταξύ άλλων, και έργα όπως: τυχαίοι ή τακτοποιημένοι σωροί οικοδομικών ή άλλων υλικών, παλιά ή καινούρια κοινά χρηστικά αντικείμενα ή και πραγματικά σκουπίδια απλώς ακουμπισμένα στο δάπεδο, πίνακες με καταφανώς ηθελημένη απουσία όχι μόνο αντιληπτής μορφής και περιεχομένου αλλά και οποιουδήποτε ίχνους χρωματικής ή άλλης επέμβασης, ακόμη και έργα όπου η γραπτή ή προφορική εκφορά της καλλιτεχνικής ιδέας υποκαθιστά την παρουσία του ίδιου του έργου, φωτογραφίες δημοσιογραφικού χαρακτήρα, καταφανώς άτεχνα βίντεο προσωπικών απόψεων ή πολιτικών γεγονότων και ούτω καθεξής. Εννοείται λοιπόν ότι αυτά βρίσκονται εκεί για να τα προσλάβουμε ως έργα τέχνης αντιπροσωπευτικά της εποχής μας. Τι λοιπόν συμβαίνει και γιατί; Πρόκειται όντως για έργα τέχνης, με τη γνωστή έννοια του όρου, ή για απάτη, ή για αυταπάτη, ή για κάποιο άλλο είδος έκφρασης που έχει αντικαταστήσει την τέχνη; Μήπως ίσως ο βασιλιάς είναι γυμνός και οι αυλικοί σιωπώντες; Μήπως, ίσως, έχουμε εισέλθει σε μια νέα φάση πολιτισμικής έκφρασης μη συγκρίσιμης με την παλιά και γι αυτό, για πολλούς, δύσκολα αποκωδικοποιήσιμης; Μήπως έχει επέλθει το τέλος της τέχνης; Το τέλος της ιστορίας; Το τέλος του κόσμου;