Ὁ Γέροντάς μας ἀρχιμ. Χριστόδουλος σέ ὅλες του τίς ὁμιλίες θυμόταν τά τέλη τῆς ζωῆς του. Τόν θάνατο δέν τόν φοβόταν. Τόν ἀψηφοῦσε, καί ἀναφωνοῦσε ἐλπιδοφόρα꞉ «Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Βλέποντας τήν ἀπέραντη ἄβυσσο καί τό χάσμα πού ὑπάρχει ἀνάμεσα στήν ἀθλιότητα τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ παρόντος αἰῶνος καί στήν παντοτινή Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ἐμπνεύσθηκε καί ἔγραψε – δεκαετίες πρίν καί ἐνῶ ἦταν νεώτατος – τό ποίημα «ΣΚΑΚΙ ΣΤΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ ΑΛΩΝΙΑ».