Σαράντα τρία ποιήματα, αρκετά αφιερωμένα σε κεκοιμημένους, με motto πολλές φορές στίχους από τα ηπειρώτικα τραγούδια-καημούς, με τη συγκινητικά πεισματική επιμονή του Τάσου Πορφύρη στα γλωσσικά και βιωματικά του μοτίβα. Όπως και ο τίτλος δηλώνει, η μνήμη είναι και πάλι αυτή που τον στοιχειώνει και επιστεγάζει όλα τα βασικά ποιητικά του θέματα: ο αέναος χαιρετισμός στη γενέθλια γη και φύση, η επίκληση παλιών συντρόφων και φίλων, η ξενιτιά, η άνιση μάχη με τον χρόνο, ο χαμένος καιρός των ερώτων. Ο Τάσος Πορφύρης, θεματοφύλακας μιας ορισμένης ευαισθησίας, θέτει τους δικούς του όρους όρασης, ακοής και αντίληψης των πραγμάτων ως αντίστιξη στην άγρια μεταβαλλόμενη τωρινή πραγματικότητα.