Η Ράγιο Βαγιεκάνο δεν είναι απλώς μια ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι μια γειτονιά, τα χαμηλά της σπίτια και τα δρομάκια της αλλά και οι άνθρωποί της· οι άνθρωποι του μόχθου και της επιβίωσης αλλά επίσης της γιορτής και της εξέγερσης. Είναι οι ιστορίες που διηγούνται, οι μνήμες του παρελθόντος. Είναι η πολιτική, ο αντιφασισμός, η απέχθεια για την εξουσία. Είναι το γήπεδο με το φλεγόμενο πέταλο και τους Bukaneros. Είναι το καμάρι και η περηφάνια του προλεταριάτου· το κυριακάτικο αποκούμπι του. Ο Κίκε Πεϊνάδο, Ραγίστα από κούνια, αφηγείται με γλαφυρότητα: Αν βρίσκομαι τώρα εδώ και πληκτρολογώ, αν υπάρχω, η αιτία είναι η Ράγιο Βαγιεκάνο. Πιστέψτε με, έτσι είναι, κι ας μοιάζει η ιστορία που θα σας διηγηθώ με ταινία. Όχι, η Ράγιο Βαγιεκάνο δεν είναι απλώς μια ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος!