«…Είχε δίκιο Μαργαρίτα ο παππούς σου. Χρόνια τώρα ένα πέρασμα έχει γίνει αυτός ο τόπος, σαν το νερό μου που κυλά. Μόνο που αυτό το πέρασμα, αυτή η ροή, από ανθρώπους γίνεται. Πρόσφυγες ξεριζωμένοι έρχονται, πρόσφυγες φεύγουν, άλλοτε Έλληνες, άλλοτε Βούλγαροι, άλλοτε Τούρκοι… Και με χρησιμοποιείτε για να περιχαρακώσετε τον χώρο σας, την απέναντι όχθη, τον απέναντι εχθρό, την απέναντι ταυτότητα. Και οι απέναντι να φοβούνται εσάς και σεις αυτούς και όλοι μαζί να δυσπιστείτε…» Επίκεντρο της ιστορίας ο Έβρος, η Μαρίτσα, ο Μέριτς. Στη ροή του, τόποι όπως Αδριανούπολη, Φιλιππούπολη, Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη), όπου διαπλέκονται οι ζωές των κύριων χαρακτήρων της μυθοπλασίας. Ο Αναστάσης γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αδριανούπολη, δάσκαλος έγινε για να κοιτάει τα παιδιά στα μάτια, να τον ζορίζουν με τις ερωτήσεις τους. Πρόθυμος ν’ ακολουθήσει την καρδιά του −την αγαπημένη του Μαργαρίτα στη Φιλιππούπολη− δε φαντάζεται πόσο η ζωή του συνδέεται με την ιστορία της πατρίδας του, της Θράκης, αυτά τα τόσο σημαντικά χρόνια με τις αναπάντεχες εξελίξεις που διαμόρφωσαν κράτη και σύνορα, ξερίζωσαν λαούς και περιουσίες. Καθημερινότητα, αγωνίες, αμφισβητήσεις, προκοπή, πόλεμοι, απώλειες, αγώνας, πλούτος, πτώση. Το βιβλίο καταπιάνεται με τη συνύπαρξη, αλλά και την εχθρότητα διαφορετικών λαών, θρησκειών, αλλά πάντοτε ανθρώπων στη Θράκη τα τελευταία πενήντα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1870-1923). Και αυτές τις ζωές και τα συμβάντα, τα μπλεγμένα με αγωνίες, μίσος και φόβο, τα αφουγκράζεται χρόνια ολόκληρα ο ποταμός. Και αποφασίζει κάποια στιγμή να μιλήσει. Ένα συγκλονιστικό ιστορικό μυθιστόρημα, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, με καταιγιστική πλοκή και ποιητικό λόγο.