… Έβλεπε τον εαυτό του γέροντα και να κάνει προσπάθειες να κοιτάξει τη ζωή που έζησε. Να κάνει έναν απολογισμό. Όχι, όχι, δεν έφταιγαν τα χρόνια που κουβαλούσε στην πλάτη του. Αυτά μπορούσε να τα κουμαντάρει. Το βάρος του οφείλονταν στους συμβιβασμούς που έκανε στη ζωή του. Στα όχι που δεν είπε και πίστεψε πως ξεγέλασε τη ζωή! Σιώπησε… Τώρα, στο αγκυροβόλι της ζωής, πήρε στα χέρια του ένα λευκό χαρτί, σαν την παιδική του ψυχή και προσπάθησε να απαριθμήσει τους συμβιβασμούς που έκανε με ανθρώπους, με φίλους, καταστάσεις, γεγονότα, με τον εαυτό του, τις αρχές του, τα όνειρά του. Πέταξε η σκέψη του, πουλί λαβωμένο με γέρικη ματιά. Έπιασε στο ροζιασμένο χέρι του το μολύβι, το έσφιξε και δάκρυα πότισαν το χαρτί. Έτσι, έμεινε ασάλευτος ώρα πολλή, άφησε ελεύθερο τον εαυτό του και αντί να γράψει τους συμβιβασμούς της ζωής του, μέτρησε τα δάκρυα που είχαν βρέξει το χαρτί!