Με βάζει να καθίσω στην καρέκλα απέναντί του. Ανάμεσά μας το ξύλινο τραπέζι. Βγάζουμε από το ντουλάπι το σακούλι με τους γίγαντες. Μετράμε είκοσι ο ένας, είκοσι ο άλλος. Παίρνει το χάρτινο πακέτο της τράπουλας και βγάζει τα χαρτιά. Τα ξεσκαρτάρει. Παρακολουθώ τα όμορφα μακριά δάχτυλα που μοιράζουν τα φύλλα. Ο μπαμπάς κάθε Κυριακή μεσημέρι με μαθαίνει πόκερ. Καθόμαστε αντικριστά κρατώντας δύο φύλλα ο καθένας. Παρακολουθούμε το δεξί του χέρι ν’ ανοίγει τις πέντε κάρτες. Δεν ξέρω πως να κρύψω τη χαρά μου. Έχω δύο ρηγάδες και στο τραπέζι πέφτουν δύο ακόμα. Σπρώχνω όλους τους γίγαντες στη μέση και πολύ σοβαρή λέω: «Τα ρέστα μου!» Και πάνω που είμαι έτοιμη να πανηγυρίσω με κοιτάζει στα μάτια και ζητάει: «Δικαίωμα.»