We see them all over Greece; on the road-side, at crossroads, in backyards and on remote pathways. We are used to their presence, we pass them by, they just go unnoticed. These are memorials, worship monuments, shrines or offerings. Someone, sometime, set them up urged by the grief of a personal loss at a road accident or as gratitude to Divine Providence for a miraculous intervention. Each and every one has a human story to tell. The cause is lost in time, but the artifacts remains. They stand quietly across cities and villages, high up in mountains, next to the sea, at the edge of rocky cliffs, or across flat plains. Everybody respects them. Nobody dares to touch them, remove or destroy them. They are part of a long standing tradition that brings together personal memories and human metaphysical concerns. Either forgotten or well maintained, the improvised constructions reflect the need of the ordinary Greek person to address the Heavenly. A need rooted in ancient times and expressed in the form of small shrines. Today they have evolved into what is known as Ikonostasi (a-iconostasia), which means a stand for religious icons. For me, Ikonostasis are valuable testaments of our history. Each is a unique example of popular architecture and local craftsmanship, a tangible expression of the imagination of the builder, inspired by the memory of a personal loss and deep religious beliefs. Using local materials and a creative intuition, the outcome can be either humble or monumental, harmonious or aesthetically provoking. The tragic moment that they usually represent creates a negative prejudice that makes the Ikonostasi a sensitive issue to address artistically. On top of that, it is a difficult subject to capture in terms of photography and composition. For the past 25 years, I have attempted to record with my camera the particular social and cultural interpretations they represent, always in relation to their surrounding elements and environment. The unknown human story, the aesthetics of the construction, the inventiveness of the local craftsman, the influence of time and nature on the human creation, are what inspired my photographic interest. They have always been, and still remain, a challenging subject for my photography, yet leading me to constantly revealing quests. I will be very happy if the photographs of this book inspire a different awareness of Ikonostasi in the reader, so at least they do not go unnoticed. (Manolis Kazamias) Τα συναντάμε παντού, στους δρόμους, τα σταυροδρόμια, τις αυλές, τα μονοπάτια. Τα προσπερνάμε, τα συνηθίσαμε, μας είναι αδιάφορα. Εικονοστάσια, προσκυνητάρια, ενθύμια μνήμης, αναθήματα. Κάποιος κάποτε τα έστησε με πόνο προσωπικό ή ευγνωμοσύνη στη Θεία Πρόνοια. Το κάθε ένα έχει μια ανθρώπινη ιστορία να πει. Η αφορμή χάνεται στον χρόνο, όμως το τέχνημα παραμένει. Στέκουν σιωπηλά σε τόπους ορεινούς, πεδινούς, βράχια, παραλίες, πόλεις και νησιά. Όλοι τα σέβονται. Κανείς δεν τα πειράζει, δεν τα μετακινεί δεν τα γκρεμίζει. Είναι μέρος μιας κοινωνικής παράδοσης που συνδυάζει μνήμες και μεταφυσικές ανησυχίες. Ξεχασμένα ή φροντισμένα μαρτυρούν, μέσα από μια ιδιότυπη κατασκευή, την αναζήτηση του απλού Έλληνα να εκφράσει την ανάγκη επικοινωνίας του με τα Θεία. Ανάγκη που υπάρχει από τα αρχαία χρόνια μέσα από αναθήματα, που σήμερα έχουν πάρει την μορφή των Εικονοστασίων. Τα Εικονοστάσια αποτελούν για μένα σημαντικό λαογραφικό στοιχείο. Είναι απτό δείγμα λαϊκής αρχιτεκτονικής και τοπικής τεχνοτροπίας. Η μνήμη ενός συνανθρώπου και το θρησκευτικό συναίσθημα εμπνέουν την τέχνη του μάστορα. Με ντόπια υλικά και προσωπική αισθητική δημιουργεί ένα αποτέλεσμα πότε ταπεινό, πότε μνημειώδες, πότε αρμονικό και πότε ακαλαίσθητα υπερβολικό. Η τραγική στιγμή που συνήθως μνημονεύουν, δημιουργεί μια αρνητική προκατάληψη που κάνει τα Εικονοστάσια ένα ευαίσθητο για προβολή θέμα. Επιπλέον, αυτά καθ'' εαυτά, είναι θέμα δύσκολο για εικαστική σύνθεση και φωτογραφική αποτύπωση. [...] (Μανώλης Καζαμίας)