ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ Τώρα ποὺ παίζει τὸ βιολί, κι’ ἔχουμε πιῆ τόσο πολύ, ποὺ μ’ ἕναν ἔρωτα τρελλό, σὰ νἄμαστε δεμένοι, σ’ ἕνα συντρόφεμα ζεστό, βάνε ξανά, νὰ ζαλιστῶ, μέσ’ στ’ ὄνειρό σου νὰ κλειστῶ — το μόνο ποὺ μοῦ μένει· γιατί ἅμα λείψη τὸ κρασί, καὶ φύγης, ἄξαφνα, καὶ σύ, καὶ βουβαθῆ καὶ τὸ βιολί, μὲ τὸ γλυκὸ βραχνᾶ του, — μέσ’ στῆς καρδιᾶς μου τὸ κενό, μεγάλο σὰν τὸν οὐρανό, θ’ ἀκούσω, πάλι, τὸ βραχνὸ τραγούδι τοῦ θανάτου...