Ο μηχανισμός μεταξύ πνεύματος, ψυχής και σώματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος και αυτό όχι τυχαία. Όταν είναι να φύγει ένας άνθρωπος επιδρά ένας συνδυασμός αόρατων παραγόντων και ορατών συγκυριών. Όταν σκοτώθηκε ο αδερφός μου, άρχισα να διαβάζω πολύ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα τη γεύση του θανάτου, αλλά αυτή τη φορά χτύπαγε ακόμη πιο οδυνηρά στα μελίγγια και στους κροτάφους μου. Γιατί; Πώς είναι ο θάνατος; Από εκεί και πέρα διαβάζοντας ό,τι έπεφτε στα χέρια μου, από έγκριτα βιβλία έως φυλλάδια σε περιοδικά (δυστυχώς δεν τα κράτησα τότε, γιατί δεν είχα σκεφτεί ότι θα ενδιέφερε άλλους ή καλύτερα ήμουν τόσο απορροφημένη, σχεδόν εγωιστικά στο εδώ, στο δικό μου στο θρήνο, λες και ο θάνατος ήταν ιδιωτική υπόθεση). Γιατί όμως αναζητούσα τη γνώση στην επιστήμη, στην εμπειρία, στα αποτυπώματα που άφησε στους άλλους; Τότε συνειδητοποιούσα μιαν αλήθεια μεγάλη. Επειδή υπάρχει το συλλογικό σε αυτό. Δεν είμαστε μόνοι. Αυτό όντως το κατανοούσα, έκανε αίσθηση μέσα μου. Είναι σαν τα πράγματα που όταν τα νιώθεις ξέρεις πέρα από κάθε αμφιβολία την ύπαρξή τους. Αυτή η ακλόνητη πεποίθηση σφυρηλατήθηκε από ένα σωρό εμπειρίες, σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα και συμπτώσεις, που η ζωή θέλησε να γίνω μέτοχος και με τίμησε ώστε να είμαι κοινωνός. Ώσπου γιγαντώθηκε και τότε μπήκε ένας στέρεος λίθος σε όλο αυτό. Αυτή η γνώση του θανάτου δεν μπορεί να συλληφθεί με βάση την αυστηρή έννοια των μαθηματικών συναρτήσεων ή μέσα από το μυαλό. Το μυαλό σαφώς ακούει, ιατρικά και κλινικά αυτό μπορεί να διαπιστωθεί. Το άλλο όμως, το παραπέρα απαιτεί βουτιά στα βαθειά. Έτσι αυτό το βιβλίο συνιστώ να μην το διαβάσει όποιος περιμένει μαθηματικές συναρτήσεις και τύπους. Αν θέλει κάποιος να το διαβάσει, ας ανοίξει το μυαλό του, όμως πιότερο ας αισθανθεί στα φύλλα της καρδιάς, έως κάτω από το τελευταίο φύλλο στη ψυχή, στη βαθύτερη ουσιαστική υπόστασή του. Γι’ αυτό το μοίρασμα, στο βαθμό που μου επιτρέπεται, για να νιώσουν και άλλοι, έγραψα αυτές τις αράδες. Νιώστε...