Πρόκειται για μία συλλογή αυτοσχέδιων εικόνων (σχέδια που αποκαλύπτονται μέσω μιας διαδικασίας αυτοσχεδιασμού, και δε δημιουργούνται από πρόθεση), καθένα από τα οποία συνοδεύεται από ένα δίστιχο ή ένα τετράστιχο (στην αγγλική γλώσσα). Στόχος αυτού του βιβλίου είναι να παρουσιάσει κάποιους, κατά τα λεγόμενα, χαρακτήρες, να τους παρατηρήσει με παιχνιδιάρικη διάθεση - όπως ακριβώς αποκαλύφθηκαν και οι ίδιοι - και να διαμορφώσει ένα διάλογο ανάμεσα στα χαρακτηριστικά τους και το μοναδικό, κάθε φορά, βλέμμα του αναγνώστη - θεατή. Ο βαθύτερος σκοπός αυτής της δουλειάς είναι να θέσει ένα ερωτηματικό... Τόσο σε αυτό που βλέπουμε όσο και στην ίδια την όραση. Και τέλος να ρωτήσει... Είναι αυτό που βλέπω πράγματι ένας «χαρακτήρας»; Μία «ταυτότητα»; Ή η πιθανή μορφή μιας ρευστής κατάστασης; Είναι τα χαρακτηριστικά του που δημιουργούν την πραγματικότητα αυτού που βλέπω, ή η δική μου πεποίθηση γι’ αυτά; Είναι πραγματικά άσπρες η μαύρες οι πιθανότητες; Ή υπάρχουν αποχρώσεις και χρώματα εκεί μέσα; Και αν υπάρχουν... Πού εμφανίζονται και πόσα μπορεί να υπάρχουν ακόμα; Τέλος, υπάρχει περίπτωση η όραση να μην είναι απλά μια αίσθηση αλλά μια πράξη; Υπάρχει περίπτωση όλες αυτές οι πραγματικότητες να μην αντιμάχονται, αλλά να συνυπάρχουν; Και να είναι ο αποκαλυπτικός διάλογος ενός συγκεκριμένου τώρα... μιας και μόνο στιγμής συνάντησης, που δημιουργεί... την ΠΟΊΗΣΗ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΉΡΩΝ; This is a collection of meditative improvised sketches (sketches revealed through a meditative drawing process and not created on purpose), each one accompanied by a couplet or a quatrain. The intention of this book is to present several, so called, “characters”, observe them in a playful manner - just like the way they revealed themselves - and form a creative dialogue between their traits and each reader’s unique vision. The deeper purpose of this work is to put a question mark. Both to what we see and the vision itself. And finally ask: Is this an actual character? A fixed identity? Or a fluid kind of state? Is it him that creates the reality of what I see, or my perception of him? Is it really black or white? Or are there shades and colors in there? And if there are, how many are there... possibly...? Finally, what if vision is not just a sense but an act? What if all of these realities coexist and it’s the revealing dialogue of a specific now, of the exact moment of acquaintance, which creates... THE POETRY OF CHARACTERS...?