Η σύγχρονη ελληνική δραματουργία, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, πορεύεται προς ένα θέατρο ουσίας, μακριά από τη σαγηνευτική αναχώρηση και τους αληθοφανείς αντικατοπτρισμούς που παρέχουν εν δαψιλεία η τηλεοπτική και η ψηφιακή εικόνα. Η κριτική που ασκεί το ελληνικό θέατρο, αλλά και η περιπλάνησή του στον κόσμο της ετερότητας, ενδέχεται να επαναφέρουν στο προσκήνιο τη συμβολική διάσταση, η οποία μεσολαβεί πάντα ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό, στη φαντασμαγορία και τη συμβαντολογία. Μόνο στη διάσταση αυτή καθίσταται δυνατή η καλλιτεχνική εμπειρία, δηλαδή εκείνη η συνειδησιακή στάση που τείνει να ανταποκριθεί σε ακαθόριστες ακόμη επιθυμίες και να προσανατολιστεί σε βιώματα αχαρτογράφητα από την κληρονομημένη γνώση. Η σκηνή που πρέπει και μπορεί να στήσει το σύγχρονο ελληνικό θέατρο είναι η συμβολική σκηνή που δεν απαντά, δεν επαναλαμβάνει, δεν οπτικοποιεί, απλουστεύοντας, ένα ερώτημα, αλλά διατυπώνει νέα ερωτήματα. Σε μια κουλτούρα τηλεοπτική και ψηφιακή, δηλαδή σημειακή και ηδονοβλεπτική, το θέατρο μπορεί να γίνει η εστία ανάδυσης νέων σημασιών μόνο όταν ακολουθεί τον δικό του δρόμο αντιπαραθέτοντας στα ήπια ομοιώματα τη «σκληρή» ανθρώπινη παρουσία και στην εφησυχαστική κατάφαση της πραγματικότητας τα διαβρωτικά του ερωτήματα.