Υπηρξε, κάποτε, ένας καιρὸς ποὺ οἱ καλοκαιρινές διακοπές ἦταν τὸ ὅραμα μιᾶς ὁλόκληρης γενιάς. Ἀλλὰ ἡ θερινή ραστώνη τελειώνει κάποτε καὶ τότε πρέπει νὰ τρυγήσεις τοὺς καρπούς. Ἢ ὅ,τι φύτρωσε χωρὶς νὰ τὸ πάρει εἴδηση κανείς. Τὰ καλοκαίρια μας πιὰ τὰ σκιάζουν ἀπειλές πολέμου, εἰσβολὲς ἀλλοφύλων, λοιμοί, λιμοί, σεισμοὶ καὶ καταποντισμοί... Οἱ ἄνθρωποι, κάποτε, τὴν ἐποχὴ τοῦ τρύγου, μέσα στο καλοκαίρι, ἔπρεπε νὰ σηκώσουν τὰ μανίκια καὶ νὰ δουλέψουν, ὅλοι μαζί. Φἕνας γιὰ τὸν ἄλλον καὶ ὅλοι μαζί ή κοινότητα, νὰ κινητοποιηθούμε γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν πρόκληση ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. Μὰ τὸ ἐρώτημα τώρα δὲν εἶναι ἂν ὑπάρχει ἀκόμα ἡ κοινότητα, ἀλλὰ ἂν μᾶς ἔχει ἀπομείνει πιὰ τὸ πρόσωπο μας, τὸ ἐλεύθερο, μοναδικό κι ἀνεπανάληπτο πρόσωπό μας...