Ο βαθύς άγριος ωκεανός απλωνόταν μπροστά του, γκρίζος και απειλητικός. Άναψε ένα τσιγάρο και φύσηξε με λύπη τον καπνό χαζεύοντάς τον, πριν χαθεί για πάντα στον συννεφιασμένο ουρανό σαν παιδική ανάμνηση. Ο παγωμένος αέρας είχε από ώρα στεγνώσει τα δάκρυα στο κουρασμένο του πρόσωπο. Τα χέρια του όμως έτρεμαν ακόμα από οργή. Πώς φτάσαμε ως εδώ, αναρωτήθηκε ξανά. Πώς φτάσαμε ως εδώ... Για μία στιγμή σκέφτηκε να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει, ήταν ένα βήμα... Ένα βήμα στο κενό. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Είχε χάσει τα πάντα. Είχε χάσει εκείνη. Ένιωσε όμως πάλι το μίσος μέσα του να θεριεύει, να τον καίει ζωντανό. Ένα μίσος που τρεφόταν λαίμαργα από το κουφάρι της αγάπης που κάποτε ένιωθε. Η βαθιά τρομακτική φωνή δόνησε το μυαλό του για μία ακόμα φορά. "Σπάστην, μικρό όμορφο αγόρι... Σπάστην και θα λυτρωθείς". Γύρισε την πλάτη του στη μανιασμένη θάλασσα και σφίγγοντας με λύσσα τις γροθιές του χάθηκε στην παγωμένη νύχτα. Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις έναν εχθρό, που δεν γνωρίζει από οίκτο; Πώς μπορείς να πολεμήσεις ένα πλάσμα, φτιαγμένο από οδύνη και σκοτάδι; Πώς μπορείς να νικήσεις αυτό που ζει μέσα σου...