Εντέλει, ποιος έθρεψε τον κροκόδειλο, ελπίζοντας να είναι ο τελευταίος που θα φαγωθεί; Η ιστορία είναι πάντα η ίδια: Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με φαινόμενα που μας τρομάζουν, ορισμένοι επιλέγουν να συνθηκολογήσουν. Όμως ο κροκόδειλος του Μονάχου μεγαλώνει τόσο πολύ τρεφόμενος από τις υποχωρήσεις μας, ώστε αυτό που θα μπορούσαμε σταματήσουμε με λίγο θάρρος γίνεται ένα τέρας που απειλεί να μας καταπιεί. Ο κόσμος οπισθοχώρησε μπροστά στον σκοταδισμό. Όσοι απεχθάνονται τις ελευθερίες κέρδισαν, και το αίμα της δημοκρατίας τούς άνοιξε την όρεξη. Το εγχείρημα των Αδελφών Μουσουλμάνων γνώρισε απόλυτη επιτυχία. Μισούν τις ελευθερίες μας και δεν θα σταματήσουν. Επειδή κι εμείς είμαστε ο Άλλος. Επειδή οι Δυτικοί λαοί φέρουν μια άλλη οικουμενικότητα, αντίθετη στη δική τους. Η δική μας είναι φορέας λογικής και ελευθερίας, ενώ εκείνη των φανατικών χτίστηκε στο δόγμα και την υποταγή. Δεν θα σταματήσουν μέχρι να μας μετατρέψουν σε χρυσόψαρα μέσα σε μια γυάλα. Εναπόκειται σ’ εμάς να γελάσουμε, να απολαύσουμε τις ελευθερίες μας, να ζήσουμε με το κεφάλι ψηλά, απέναντι σε φανατικούς Ισλαμιστές που θα ήθελαν να μας επιβάλουν έναν κόσμο νευρώσεων και απογοητεύσεων, σε συμπαραγωγή με τους τυφλωμένους πανεπιστημιακούς και λόγιους, κληρονόμους αυτών που υποστήριξαν κάποιους από τους χειρότερους δικτάτορες του εικοστού αιώνα, από τον Στάλιν μέχρι τον Πολ Ποτ. Σ’ εμάς και μόνο εναπόκειται να δεσμευτούμε, να σκεφτούμε, και ενίοτε να διακινδυνεύσουμε για να διατηρήσουμε την ελευθερία να είμαστε αυτοί που θέλουμε να είμαστε. Εναπόκειται σ’ εμάς να βρούμε τις λέξεις, να τις αρθρώσουμε και να τις γράψουμε για να καλύψουμε τον ήχο των μαχαιριών πάνω στους λαιμούς μας. *** Αυτό που βρωμίζει την ανθρωπότητα, που προσβάλλει τον Θεό, αν υπάρχει, δεν είναι οι γελοιογραφίες μας, είναι η δολοφονία αθώων, τα φτηνά λόγια του Πάπα, είναι το ντελίριο παράνοιας ενός Πακιστανού Πρωθυπουργού, είναι η έλλειψη αμφιβολίας που χαρακτηρίζει τον φανατισμό, είναι αυτό το ισχυρό για το πνεύμα δηλητήριο της ιδεολογίας θυματοποίησης, αυτής του περίφημου δυο μέτρα και δυο σταθμά, ή της κατηγορίας για «ισλαμοφοβία», εκεί όπου στην πραγματικότητα το δίκαιο εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους. Αυτό το δηλητήριο διαμορφώνει τα πνεύματα μέσα στην απόρριψη του Άλλου και τη βία. Αυτό που βρωμίζει την ανθρωπότητα είναι η ηλιθιότητα του βήματος, των άρθρων, των τοποθετήσεων που εξηγούν πως θα ήταν υπεύθυνο να εγκαταλείψουμε τις γελοιογραφίες του Ισλάμ, καθιστώντας το έτσι μια θρησκεία εξαίρεσης.