Η Εκκλησία, ήδη από την εμφάνιση των πρώτων διασπαστικών αιρετικών κινήσεων, που θέλησαν να επιβληθούν με κύρος στην διαμορφωμένη εκκλησιαστική ζωή, βρέθηκε πολλάκις στη θέση να ασκήσει οικονομία και να θεραπεύσει τα γενόμενα εκκλησιαστικά τραύματα, όπου φυσικά αυτό ήταν δυνατόν. Ο τρόπος θεραπείας, όμως, ποτέ δεν ήταν αόριστος, όσον δε αφορά στις περιπτώσεις που η Εκκλησία άσκησε οικονομία, αυτή σε κάθε περίπτωση ερχόταν να ενεργήσει λαμβάνοντας πάντα υπ’ όψιν την πλήρωση συγκεκριμένων εκκλησιολογικών και δογματικών κριτηρίων, τα οποία λειτουργούσαν ως η απαραίτητη εκκλησιολογική βάση. Η αποδοχή και η εκκλησιαστική αποκατάσταση όσων εικονομάχων επισκόπων δήλωσαν μετάνοια, έγινε κάτω από καθεστώς συγκεκριμένων εκκλησιολογικών προϋποθέσεων, που αν δεν υπήρχαν, τότε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για πράξη αποδοχής.