Είµαι αυτή που επιµένει να φοράει στο λαιµό της ένα κολιέ µε πυγολαµπίδες για να φωτίζει η νύχτα, στο δωµάτιό µου, µε µικρές, διακριτικές και γαλάζιες φλόγες [...] Μια ακόµα ανάµεσα στο πλήθος ψάχνοντας τη γωνιά κάτω απʼ το κυπαρίσσι ή την αρµονική συγχορδία των κυµάτων [...] Η παράλογη που ανοίγει τον κόσµο γυµνόστηθη και ξυπόλυτη, στην πίστα του τσίρκου [...] Αυτή είµαι. Μια µικρή φλόγα κάτω απʼ το µανίκι του τυφλού γείτονα.