Στη στιγμή, ενώ έξω τα πελώρια κύματα έσπαγαν στα τρεμάμενα πλαϊνά του καραβιού, η γριά, βαδίζοντας τραμπαλιστά, έπιασε να περνάει από κάθε έναν αιχμάλωτο και ν’ ακουμπά την κοκαλιάρικη παλάμη της σε κάθε φλογισμένο μέτωπο. Άρχισε από τις γυναίκες που αγωνιούσαν και έκλαιγαν, συνέχισε με τον φύλαρχο Σιάκα και τελείωσε στο κούτελο του ανήσυχου ανδαλουσιάνικου αλόγου, που ήταν δεμένο σ’ ένα χοντρό δοκάρι. Κι ενώ εκτελούσε την παράξενη τελετουργία της μπροστά στο μονόφθαλμο βλέμμα του Zεσουί Ολιβιέ, ενός πειρατή που καιροφυλακτούσε για οποιαδήποτε απόπειρα εξέγερσης, η γριά άρχισε ν’ απαγγέλλει με φωνή που σχεδόν δεν ακουγόταν απ’ το βουητό της θάλασσας, το όγδοο ποίημα των έντεκα μυστηρίων της ζωής, αυτό που πρόλεγε την επικείμενη εξαφάνιση όλων των θαλασσίων τεράτων της αρχαιότητας.