Ο George Lemaitre διατύπωσε τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, που αργότερα, το έτος 1948, επεξεργάστηκε ο G. Gamow. Στη βασική της πρόταση η θεωρία αυτή στηρίζεται στις κοσμολογικές απόψεις του Ορφέα και, επειδή δεν απαντά σε πολλά ερωτήματα των επιστημόνων, δεν θεωρείται ως πλήρως ικανοποιητική. Με το βιβλίο αυτό επαναφέρεται ουσιαστικά η θεωρία του Ηράκλειτου «περί γενέσεως του σύμπαντος». Η ορθότητα της θεωρίας αυτής εμφανίζεται αμέσως, όταν εξεταστεί επισταμένως υπό το πρίσμα των θετικών επιστημών, πράγμα που γίνεται στο βιβλίο τούτο. Τα αποτελέσματα από το εγχείρημα αυτό είναι εκπληκτικά έως απίστευτα. Έτσι η θεωρία του Ηράκλειτου, θεωρούμενη με τις μέχρι σήμερα επιστημονικές γνώσεις της φυσικής, της αστροφυσικής, και της φιλοσοφίας, εμφανίζεται περισσότερο απλή και επιστημονικώς πλέον ορθή από την κρατούσα θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Για παράδειγμα, διαπιστώνεται ότι η δημιουργία του σύμπαντος είναι συνεχής, καθώς και η διαστολή του οφείλεται στην ταχύτητα του φωτός και όχι σε κάποια έκρηξη της ύλης του που ήταν αρχικά συγκεντρωμένη σε ένα σημείο, όπως δέχεται η κρατούσα θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης.