Οραματίσθηκαν άραγε μέσα στους αιώνες —Mε αυτά τα καθαρά και σκοτεινά μάτια, Που κοίταξαν τον ήλιο κατά πρόσωπο και δεν τυφλώθηκαν— Την πορεία της αιώνιας σάρκας τους; Το σώμα που πονά ως καθρέφτης του κόσμου είναι μια συνθήκη που χαρακτηρίζει όλη την ποιητική παραγωγή της Ριτζ. Κατ’ αυτήν την έννοια το σώμα γίνεται ένα πολιτικό «μέσο» έκφρασης και ταυτόχρονα η προβολή του ατομικού και προσωπικού με την έννοια της ιδιαιτερότητας της ανθρώπινης προσωπικότητας, της σεξουαλικότητας, της μνήμης και της διαφοροποίησης.