Στο χάραμα της μέρας, χωρίς ν'' ακουστεί, ξανοίχτηκε ένα σκαρί Όσο μάκραινε από το βράχο τόσο πιο πλούσιο το φως ακοντιζόταν έτσι που δεν καταλάβαμε πώς φεύγει η αυγή κι έρχεται η δύση Το πέλαγο κατέβαινε σα φωτεινό ποτάμι Ο αγέρας γινόταν μουσική από αρμονία κι απ'' όνειρο πλασμένος Ήταν γλυκό το πρωινό πάνω από της Γης τον ξύπνο