Είναι γνωστό πως η θρησκεία αντιμετώπισε τη λογοτεχνία με διάφορους τρόπους ανά τους αιώνες. Από το αργό πέρασμα της νοοτροπίας του μεσαίωνα στα νεότερα χρόνια η εργαλειοποίηση της λογοτεχνίας από τη θρησκεία εντοπίστηκε από τη διανόηση. Η θρησκεία (όπως άλλωστε και άλλες θεματικές, λ.χ., η πολιτική, η φιλοσοφία) από την περίοδο του μοντερνισμού και έπειτα αποτελεί ελεύθερο πεδίο πάνω στο οποίο ο συγγραφέας μπορεί να εκφραστεί δίχως τον φόβο της λογοκρισίας. Οπωσδήποτε η επίδραση του θρησκευτικού φαινομένου πάνω στη λογοτεχνική δημιουργία αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο. Στην τέχνη, γενικότερα, υπάρχει ένας συνεχής διάλογος μεταξύ της θρησκευτικής παράδοσης και των σύγχρονων ερεθισμάτων τα οποία αποτυπώνονται και στη λογοτεχνία. Το βασικό ερώτημα που προσεγγίζεται στο βιβλίο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι εκπρόσωποι της γενιάς του ’70 διαχειρίζονται στην ποίησή τους το θρησκευτικό στοιχείο σε σχέση με το ευρύτερο πολιτισμικό τους περιβάλλον και τις ιστορικές συνθήκες. Επιπλέον συμπληρώνονται ερευνητικά κενά που εμφανίζονται στη βιβλιογραφία και αφορούν τη διερεύνηση των δεσμών μεταξύ της λογοτεχνίας και του θρησκευτικού στοιχείου, συνεισφέροντας, έτσι, στην επίτευξη μιας ευκρινούς εικόνας γύρω από την μεταπολεμική ποίηση με επίκεντρο τη γενιά του ’70.