Η σειρά του Μαντά προβάλλει ως ένα είδος μικροκοινωνιολογίας του σύγχρονου ελληνικού χώρου, αστικού και περιαστικού, με αιτία όσο και πρόσχημα τον κήπο: διατρέχει κατοικήσιμες αυλές και σκιερές πιλοτές, μέρη όπου η χλωρίδα επιβιώνει λαθραία και πράσινες ταράτσες. Καταδεικνύει το πράσινο ως δείκτη ανισότητας και ταξικών διαφορών, σε μια κοινωνία που λάτρεψε παράφορα το τσιμέντο, αντιμετωπίζοντάς το ίσως σαν στοιχείο άκαμπτης σταθερότητας σε μια χώρα που πορεύεται μέσα από αβεβαιότητες διαρκείας. Ο ιδιωτικός κήπος, άλλοτε πεδίο βιωματικής φροντίδας που γαληνεύει το βλέμμα κι άλλοτε περίτεχνου διακοσμητισμού ή φύλλο συκής μιας κοινωνίας ωμής, μοιάζει έτσι με πολυεδρικό καθρέφτισμα της σχέσης μας με τη φύση. Κι αν οι φωτογραφίες περιέχουν συχνά απόψεις κοινότοπες, αυτές έχουν αλιευθεί δειγματοληπτικά και αντιπροσωπευτικά από τη σάρκα του ελληνικού σώματος.