Αν και πολλά έχουν γραφτεί για τον δυτικό Μεσαίωνα, το Βυζάντιο και τον ισλαμικό κόσμο, πολύ λιγότερο έχουν αναδειχτεί η κοινή παρουσία, η κοινή ιστορία, η κοινή ανάπτυξη των τριών αυτών κόσμων στα παράλια της Μεσογείου την ίδια χρονική περίοδο. Το βιβλίο αυτό, με σεβασμό και ει δυνατόν χωρίς προκαταλήψεις, τοποθετεί τα γεγονότα και τους ανθρώπους μόνο σε ένα πλαίσιο: τον χρόνο. Αναδεικνύονται έτσι οι βίοι παράλληλοι λαών και ανθρώπων και δημιουργούνται σκέψεις και ερωτήματα που οδηγούν στην αναθεώρηση πολλών στερεοτύπων, προσκαλώντας μας να αναλογιστούμε το σήμερα με τις εξελίξεις του πάνω στη ζωή μας. Υπάρχει άραγε τρόπος να καταλάβουμε το σήμερα αν δεν έχουμε ρίξει μια σίγουρη ματιά στο χτες και στην ταυτότητα που μας έχει χαρίσει; Πώς έβλεπαν ο ένας τον άλλο εκείνη την εποχή; Πώς είχαν επαφή μεταξύ τους, πέραν των συρράξεων; Πάνω σε ποιους κοινούς τόπους κυκλοφορούσαν το εμπόριο, το χρήμα και οι ιδέες; Οι απαντήσεις έρχονται μόνες τους, πηγάζουν από τις προτάσεις γεγονότων και βιογραφιών. Σύμφωνοι, η λέξη «ασασίν» (δολοφόνος) προέρχεται από τα αραβικά, αλλά τι σήμαινε στη γλώσσα αυτή; Γιατί η ονομασία Φίλιππος εμφανίστηκε στους βασιλείς της Γαλλίας το έτος 1052; Πώς ο Απολλώνιος Τυανεύς θεω-ρήθηκε η βάση για την αραβική αλχημεία; Άραγε ο Δάντης χρειάστηκε να αναζητήσει πηγές για τον κάτω κόσμο από τα αραβικά ή από κάπου πιο κοντά; Έχει ο σούφι ονόματι Σουλούμι κάποια σχέση με την Κλίμακα του Ιωάννη; Σε ποιον θεό πίστευαν τότε οι Μογγόλοι και ποια σχέση μπορεί να είχαν με τη Μεσόγειο; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα στην τύχη, στα οποία το Χρονικό της Μεσογείου απαντά, ενώ παράλληλα γεννά και άλλα ερωτήματα που αξίζει να διερευνηθούν.