Όπως γράφτηκε μετά τον θάνατό του, ο Φιτζέραλντ ήταν καλύτερος από ό,τι μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ποτέ ο ίδιος γιατί, ουσιαστικά και μεταφορικά, επινόησε μια γενιά.... Εκπρόσωποι αυτής της χαμένης γενιάς του Μεσοπολέμου, ο Ντικ και η Νικόλ Ντάιβερ, πλούσιοι, όμορφοι, ευφυείς, δίνουν πάρτι μυθικά, δημιουργούν απερίγραπτη ατμόσφαιρα για τους φίλους τους, είναι αφάνταστα ελκυστικοί. Ζουν μια φαινομενικά ανέμελη ζωή πλούτου και περιηγήσεων. Και όμως πίσω από την αστραφτερή επιφάνεια κρύβουν εκείνη ένα μυστικό κι αυτός μια αδυναμία. Κατευθύνονται προς τους βράχους πάνω στους οποίους θα συντριβεί η ζωή τους. Ιστορία τρυφερή αλλά και δυνατή, ένας κόσμος ολέθριος ευημερίας και λεηλατημένου ιδεαλισμού. Το γράψιμο του Φιτζέραλντ είναι τόσο φυσικό, όσο το σχήμα που αφήνουν στη σκόνη τα φτερά μιας πεταλούδας. Έρνεστ Χεμινγουέι