Όταν ο άνθρωπος επιχειρεί να προσεγγίσει το Αόρατο, στην πραγματικότητα αναζητά την επέκταση του εαυτού, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο. Σε αυτή του την προσπάθεια δεν είναι μόνος και αβοήθητος, φτερό στον άνεμο, όπως τον θέλει η απαιδιόδοξη και ανταγωνιστική στη φύση της σχολή της σκληρά υλιστικής σκέψης. Πριν από τη σύγχρονη εποχή μας πέρασαν χιλιάδες χρόνια και εκατομμύρια γενιές αναζητητών, που άνοιξαν τα μονοπάτια, διευκολύνοντας για μας την πρόσβαση στο κατ επίφασιν αποκαλούμενο "άγνωστο". Στην πραγματικότητα άγνωστο δεν υπάρχει. Υπάρχει, ωστόσο, λήθη. Έχουμε ξεχάσει την πραγματική πηγή, το μακρινό τόπο καταγωγής της ανθρωπότητας. Μακρινό και κοντινό συνάμα, μια και ό,τι βρίσκεται εκεί έξω, βρίσκεται και ταυτόχρονα μέσα μας, στο μικροκοσμικό ανθρώπινο σύμπαν. Μόνον οι μύθοι έμειναν, για να μας θυμίζουν ένα λαμπρό παρελθόν και να μας υπόσχονται εξίσου λαμπρό μέλλον, γεμάτο με την πραγματική δύναμη και την αληθινή αγάπη που μπορεί να νιώσει άνθρωπος για ό,τι συμβαίνει γύρω του.