Η ποίηση της Σούτι, όπως μας προσφέρεται από τη μετάφραση της Κατερίνας Λιάτζουρα είναι μια ποίηση που διαμορφώνει από μόνη της τους αναγνώστες της. Ξεφεύγει από το πάγιο και το καθιερωμένο, ξεφεύγει ακόμα και από το ανοίκειο και οριοθετεί μια δική της περιοχή· η είσοδος σε αυτή προϋποθέτει την οικείωση με την ιδιαίτερη γλώσσα της ποιήτριας, με τους τρόπους και τόπους της γραφής της, πρωτοποριακούς, ρηξικέλευθους, μοναδικούς. Γι’ αυτό και ο αναγνώστης αισθάνεται ότι εισέρχεται σε ένα απάτητο έδαφος που όμως δεν αντιστέκεται λεπτό στη διάθεσή του να το πλησιάζει, να το γνωρίσει, να το οικειοποιηθεί. Η γνωριμία μάλιστα αυτή πραγματοποιείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ακριβώς επειδή πρόκειται για μια ποίηση που φέρει το δικό της στίγμα· για μια ποίηση που τεχνουργεί εξ αρχής τους όρους και τα όρια της πρόσληψής της, τους όρους και τα όρια της απόλαυσής της. ένας συριγμός τριγύρω νιφάδες χιονιού εμείς οι δύο μονάχοι πάνω σε σταχτόχρωμη άσφαλτο γυμνοί και πιασμένοι χεράκι χεράκι