Η αντιπαραβολική φρασεολογία αποτελεί ένα σχετικά πρόσφατο πεδίο της γλωσσικής έρευνας, το οποίο αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη δυναμική, καθώς διεκδικεί την αυτονόμησή του με σαφώς οριοθετημένο αντικείμενο, βασικές θεωρητικές αρχές, ξεχωριστά μεθοδολογικά και ορολογικά εργαλεία. Τα πορίσματα της αντιπαραβολικής φρασεολογίας έχουν πρακτική εφαρμογή στη διδασκαλία των ξένων γλωσσών, στη θεωρία και την πράξη της μετάφρασης, στη λεξικογραφία. Η παρούσα μελέτη αποτελεί εγχείρημα αντιπαραβολικής ανάλυσης φρασεολογικού υλικού της βουλγαρικής και της ελληνικής, μέσα από την οποία αναδεικνύονται σημαντικές διαγλωσσικές ισοδυναμίες και διαφοροποιήσεις.