Στην ανάμνηση λοιπόν του Χριστού, στην Θεία Ευχαριστία, μαζευόμαστε ως αδέλφια γύρω από το Πατρικό τραπέζι, να προσευχηθούμε από κοινού (όλες οι προσευχές εκφέρονται (όπως είπαμε) σε πληθυντικό αριθμό… δεόμεθα… παρακαλούμε… ἡμεῖς… καταξίωσον ἡμᾶς…) ευχαριστώντας τον Πατέρα μας, που έστειλε τον Μεγάλο Αδερφό μας να γίνει άνθρωπος σαν εμάς, να μας δείξει-διδάξει τον τρόπο να Του μοιάσουμε, και να μας δώσει ως Σώμα Του και Αίμα Του, αυτά που συντηρούν την σωματική μας ύπαρξη ψωμί και κρασί μεταβάλλοντάς τα...
Η κάθε κοινωνία, η μικρή και η μεγάλη, του χωριού, της υπαίθρου και της μεγαλουπόλεως, έχει πολλούς ασθενείς τη πίστη, πολλούς –κατά δική τους επιλογή– καταφρονητές της πίστης και της εν Χριστώ ζωής...
Όμως πρέπει να το ομολογήσουμε, ήδη πολύ πριν είχε συκοφαντηθεί ο Χριστός από μια φρικαλέα… «θεολογία» ως επουράνιος δυνάστης, που αυθαίρετα και ετσιθελικά (Θεός είναι, κάνει ό,τι θέλει…) καταδικάζει αντιφρονούντες στην αιώνια κόλαση, τιμωρεί αμαρτωλούς για λάθη και αμαρτίες, γενικά συμπεριφέρεται ως θυμωμένος άρχοντας, που κατεξουσιάζει των αρχομένων, ευαρεστούμενος ή θυμούμενος αναλόγως της συμπεριφοράς των υπηκόων! Ο Θεός περιγραφόταν ως επουράνιος χωροφύλακας, που αστυνομεύει την ζωή των ανθρώπων, με ευαισθησία στις σεξουαλικές αμαρτίες και στην… αίρεση! Προσοχή...