Η καθημερινότητα, ο καθ’ ημέραν βίος απατηλό, ναι, κάτοπτρο του πλανεμένου νου θραύεται και συντρίβεται μέσα στην πλησμονή και η έρημος απέραντη στης ψυχής μας τους χώρους με κεραυνούς και θύελλες οργής, απελπισμού. Όσοι αντέχουν τη σκληρή του κόσμου μας φενάκη ακρανεμίζονται πικρά σε χώρες μακρινές σε φαντασίας στοχασμούς που πλάθουν την ελπίδα ελπίδα ανθρωπόμορφη που τέρατα συντρίβει στον ίδιο χώρο δυστυχώς της ανθρωποφαγίας των νέων ψευδαισθήσεων που ακροθεμελιώνουν κλεψίτυπα αντίγραφα παλαιάς μας ματαιότης.